به نام خدا
مدتها بود در فکر بودم که چرا اکثر ما انسانهای امروزی اززندگی خود راضی نیستیم و مرتباً از همه چیز و همه کس گلایه و شکایت داریم و همه را مقصر می دانیم.
همه ما منتظر قهرمانی هستیم تا بیاید و همه مشکلات ما و دنیا را به تنهایی حل کند و البته این خیالی خام بیش نیست. خداوند در کتاب آسمانی قرآن می فرماید: سرنوشت قومی عوض نمی شود مگر آنکه آن قوم فکر و در نتیجه رفتارشان را عوض کنند.
مولانا می گوید:
“ای برادر تو همه اندیشه ای مابقی خود استخوان و ریشه ای
گر گل است اندیشه تو، گلشنی ور بود خاری تو هیمهء گلخنی”
“از یک اندیشه که آید در درون صد جهان گردد به یک دم سرنگون”
یعنی اینکه چگونگی کیفیت زندگی ما بستگی به نوع تفکر و نگاهمان دارد. اگر در پی زیبایی و خوبی باشیم و دنیا را از دید مثبت نگاه کنیم زندگی ای سرشار از خوشحالی، موفقیت و آرامش خواهیم داشت و اگر در پی دیدن زشتی ها و کمبودها و… باشیم مطمئناً حال و روز خوبی نخواهیم داشت. پس دنیایی که ما در بیرون از خودمان می بینیم بازتاب دنیای درونی ونگاه ماست.
نویسنده این سطور معتقد است برای تغییر در کیفیت زندگی مان باید از خودمان شروع کنیم و به این سؤال مهم جواب دهیم که سهم من در بهتر کردن شرایط زندگی خودم و جهان اطراف چیست؟
هر کدام از ما انسان ها باید به انداره ظرفیت و استعدادهایی که خداوند در ما به ودیعه گذاشته دراین راه قدم برداریم و مصداق این گفته های زیبا شویم:
- به جای لعن تاریکی بیا شمعی برافروزیم.
- به جای اینکه منتظر معجزه باشی، تو خود آن معجزه باش.
- تو خود تغییری باش که می خواهی در دنیا مشاهده کنی.
حرکت